budrose
Çavuş

susuyorum artik derİn derİn…
ve sessİzce soluyorum bİr hazan yapraĞi gİbİ…
oysa ne kadar Çok hasretİm konuŞmaya
,anlatmaya...anlaŞilmaya…

SUSTUM HAYATA, Başkaları yazsın diye kitabı, yeni başlangıçlar olsun diye. Yaşamı sarıp sarmalayamadım hiçbir zaman. Hep kıyısından köşesinden tutunmayı becerebildim sadece. Her dalgada, kıyıda kalan küçük köpükler olabildim yalnızca. Ama her şeye rağmen sevdim yanlışlarımı. DOĞRULARI bulmak adına sevdim.
Ve toplamında sonuç hiç değişmedi, yaptığım en doğru yanlışım buydu belki de. BEN HEP BEN OLDUM..